Το ζήτημα της κριτικής και του κριτικού λόγου όχι μόνο δεν θα έπρεπε να θεωρείται τετελεσμένο ή ξεπερασμένο ενόψει της σχετικοποίησης και του σχετλιασμού από την πλευρά των εκάστοτε θεωρητικών «αφηγήσεων», αλλά πολύ περισσότερο αναδεικνύεται στον 21ο αιώνα ως επιτακτικός τρόπος πρόσληψης και αποτίμησης της ιστορικής, παροντικής πραγματικότητας. Το αίτημα της κριτικής, όπως αρθρώνεται σταδιακά από τον 18ο αιώνα και αναπτύσσεται μέσα από διάφορες περιπέτειες μέχρι σήμερα, ήταν και είναι η ανάδειξη των περιεχομένων εκείνων, τα οποία έχοντας προκύψει από συγκεκριμένους ιστορικούς μηχανισμούς, καταδυναστεύουν τα πραγματικά ανθρώπινα υποκείμενα, καθορίζοντας ριζικά την ταυτότητα και την κοινωνική συμβίωσή τους. Το αίτημα αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση του πεδίου των κοινωνικών επιστημών, μέσα από τη διατύπωση ζητημάτων κριτικής γνωσιοθεωρίας και κοινωνικής θεωρίας. Στο πλαίσιο αυτής της άρθρωσης του κριτικού λόγου διαπιστώνεται στα μέσα του 19ου αιώνα: «Ο Περσέας χρειαζόταν ένα σκούφο που τον έκανε αόρατο για να καταδιώξει τα τέρατα. Εμείς τραβάμε το σκούφο βαθιά πάνω από τα μάτια και τ’ αυτιά μας για να μπορούμε να αρνούμαστε την ύπαρξη των τεράτων» – η αντιμετώπιση και καταπολέμηση των «τεράτων», δεν έχει πάψει να αποτελεί στόχο του κριτικού λόγου, ακριβώς εν όψει αντιλήψεων, οι οποίες απορρίπτουν τη μεταβλητότητα, και συνεπώς την ιστορικότητα, του ίδιου του τόπου ονόματι «νεωτερικότητα»… Δείτε περισσότερα